ရင္ခုန္သံမ်က္ေရစေတြနဲ႕-၂

ရင္ခုန္သံမ်က္ရည္စေတြနဲ႕-၂

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လွစြာေသာ ရင္ထဲက ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္္ အမိျမန္မာျပည္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ျမင္ကြင္းသည္လည္း ေမွာင္ရီ၀ုိးတ၀ါးညကမၻာ၌ ဥမမယ္၊ စာမေျမာက္သည့္  လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္းမႈိင္းျပျပျဖစ္လာသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ညေနက မာယာမ်ားေသာ တိမ္တိုက္တို႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ေျခရင္း၌ ဒူးေထာက္ရေခ်ျပီ။ အလြမ္းဓာတ္ခံရွိသူမို႕ တိမ္တိုက္ေတေလတို႕ႏွင့္အတူ အေတြးေလေျပေၾကာ၀ယ္ လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။

           ``သူငယ္ခ်င္း ေကာ္ဖီေသာက္မလား၊ လက္ဘက္ရည္ေသာက္မလားေမးေနတယ္``

ရုတ္တရက္  ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္အတူလိုက္ပါလာေသာ ခရီးေဖာ္၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ အေတြးစတို႕ အမွ်င္ျပတ္သြားသည္။

           ``ေကာ္ဖီပဲ ညီမေလး``

           ျမန္မာဘာသာႏွင့္ တု႕ံျပန္လိုက္ေသာအေျဖေၾကာင့္ ထိုင္းေလယာဥ္မယ္၏ ရႊန္းလဲ့ေနေသာ မ်က္၀န္းလွလွေလးမွ အံအားသင့္မႈႏွင့္ အတူ ေရာင္စဥ္မ်ားျဖာထြက္က်လာသည္။ ရုတ္တရက္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လက္ဆႏွင့္ ေဘးနားကခရီးေဖာ္ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေျဖကို ၾကားလိုက္ပုံမေပၚ၍သာ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ပါသည္။

           ``Coffee please``

           တစ္ကိုယ္ေရ အရွက္နဲ႕တူ မ်က္ႏွာပိုးကို အသာသတ္ရင္း အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေျပာတတ္ႏွင့္ ေျပာထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာလွသည့္ ေလယာဥ္မယ္ အလွပေဂးေလးကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပဳံးပန္းကေလးမ်ား ဖူးပြင့္လ်က္ ၀င္းညက္သြယ္လ်ေသာလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ေကာ္ဖီကို အသာခ်ကာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျခလွမ္းတို႕ျဖင့္ လွမာန္၀င့္လ်က္..။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႕ အလွပိုင္ရွင္ကို ေနာက္မွ တိတ္တခိုးအၾကည့္နဲ႕ ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူကို အလိုလို အေျပးအလႊားျမင္ေယာင္ မိျပန္သည္။

           အေတြးေတြက ဂေယာက္ဂယက္နဲ႕မို႕ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေတာ့လည္း အဆီအေငၚမတည့္ခဲ့ပါ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်႕ံလြင့္ေနေသာအေတြးမ်ားေၾကာင့္ ဆားႏွင့္သၾကား အမွားၾကီးမွားခဲ့မိသည္။ ေဘးနားက ခရီးေဖာ္ တစ္ေယာက္သာသိသြားခဲ႕ရင္ ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ေကာ္ဖီကို ဟန္မပ်က္ၾကိဳးစားေသာက္ၾကည့္သည္။ ကံတရားက ကိုယ့္ဘက္ပါသည္ဟုဆုိရမည္လား။ ေလယာဥ္အမႈထမ္းတို႕ အမႈိက္ျပန္သိမ္းခ်ိန္နွင့္ၾကဳံၾကိဳက္ ခဲ့ရျပီမို႕ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို အသာျပန္အပ္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။

           သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ထုိင္ခုံခါးပတ္မ်ားျပန္ပတ္ရန္ ေၾကျငာသည့္ အသံေလးက အခုေတာ့ အနည္းငယ္ ပိုခ်ိဳလာသေယာင္ထင္ရသည္။ နာရီကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္မိသည္။ ညကိုးနာရီးခြဲသာ ရွိပါေသးသည္။ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္မွ အလြမ္းကိုယ္စီႏွင့္ ျပန္သြားရွာေသာကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူမ်ားမွာ အိမ္အျပန္လမ္းခုလတ္၌ မ်က္ရည္စတို႕ပင္ အေသာမသတ္ႏိုင္ေသးပဲ ရွိေနဦးမည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။

           ထရန္စစ္လုပ္ရမည့္ ကိုရီးယားေအးရွားနား အဲယားလိုင္းမွာ ည ၁၂း၀၅ မိနစ္မွ ထြက္မည္ျဖစ္၍  လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြြင္ ဟိုေငးဒီေငးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္၏ ခမ္းနားထည္၀ါမႈႏွင့္အတူ အ၀တ္အစားအလန္းကေလးေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ ပန္းကေလးေတြကို ေငးရင္း အလြမ္းကေလးေတြေျဖရျပန္သည္။

           ႏွစ္ဦးသားႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကဳံေလးေတြလည္း ရွိျပီးသားမို႕ ထရန္စစ္ကိစၥအတြက္ အေတြးထဲ၌ အပူအပင္ကင္းလ်က္ရွိသည္။

           ``ညီမေလး မိုးယုစံ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသြားမွာလဲ။ ညီမေလးက ဖန္သားျပင္ထက္မွာေတြ႕ရတာ ထက္ေတာင္ ပိုလန္းတယ္ေနာ္။ ပိုျပီးခ်စ္ဖို႕လည္းေကာင္းတယ္``

           အမ်ိဳးသားသရုပ္ေဆာင္ ေနတိုး၊ ထြန္းထြန္းႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဘိုတို႕ကို ေက်ာ္လ်က္ လန္ဒန္သို႕ ခရီးဆက္မည့္ မိုးယုစံႏွင့္ တက္သစ္စေမာ္ဒယ္လ္ တစ္ေယာက္ကို မိတ္ဆက္ရင္း အျမင္အာရုဏ္တုိ႕ လန္းဆန္းစျပဳလာသည္။ ထရန္စစ္သို႕ သြားရမည့္လမ္းေၾကာင္းကို ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚ၌ သဲသဲမဲမဲ လိုက္ရွာေနေသာ ခရီးေဖာ္အလစ္တြင္ လွပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားႏွင့္မိတ္ဆက္ျပီး လိပ္စာကဒ္ကေလးမ်ား အရယူႏိုင္ခဲ့၍လည္း တစ္ေယာက္ထဲၾကိတ္ကာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။

           ``သူငယ္ခ်င္းေရ… ငါေတာ့ ထရန္စစ္သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကိုေတြ႕ျပီကြ``

          

           ခရီးေဖာ္မွ အားရ၀မ္းသာ ၾကဳံး၀ါးလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သားယုံၾကည္ခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ထရန္စစ္ အီး-၁၁ ရွိရာသို႕ လမ္းညႊန္မွ်ားကေလးကို အေဖာ္ျပဳရင္း ေပါ့ပါးေသာေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ ၾကသည္။ ပထမတစ္ေခါက္ကလို ဘယ္သူ႕ကိုမွေမးစရာမလို။ ကိုယ္သာလွ်င္ ကိုယ့္ခရီးရဲ႕လမး္ျပမို႕ ႏွစ္ဦးသား ေက်နပ္မႈအျပဳံးကိုယ္စီနဲ႕။

           ``Could you please kindly direct us the way to Transit E-11?``

           ကိုယ္ေျပာသည့္ အဂၤလိပ္စကား မွားသလား၊ မွန္သလားေတာ့မသိပါ။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာ၊ ခ်ိဳသာေသာ ေလဆိပ္ရဲေမမ်ားထဲမွ မ်က္စိက်ေလာက္သည့္ ခပ္မိုက္မိုက္ရဲေမေလးမ်ားကိုေရြး၍ မၾကာခဏ ေမးျဖစ္သည့္ ေမးခြန္းေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကိုယ္သြားမယ့္လမ္း ကိုယ္သိျပီး ျဖစ္တာမို႕ နားမလည္လဲ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလိုေမးျပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လုံးအစုံေတြနဲ႕ၾကည့္ရင္း ေအာင္ျမင္မႈအျပဳံးေတြကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။

           ဒီလိုနဲ႕ မေယာင္မလည္နဲ႕လမ္းေပ်ာက္ေနသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကိုေတြ႕လ်င္လည္း အခမဲ့ကူလီထမ္းရင္း ရက္ရက္ေရာေရာ ကူညီလမ္းျပကာ ျမန္မာေတြ ေသြးစည္းေၾကာင္း လွစ္ျပခဲ့ေသး သည္။ လမ္းေဘး၀ဲ၊ယာမွ စကတ္လန္လန္၊ ေဘာင္းဘီတိုတို ကေလးမ်ားႏွင့္ ေပါင္သားေဖြေဖြး အပ်ိဳးရိုင္း ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္တို႕ကာ ျပဳံးတု႔႔ံ၊မျပဳံတု႕ံႏွင့္ ဣေျႏၵဆည္လ်က္။

           ေနာက္ဆုံးေတာ့ အီး-၁၁ ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို လွမ္းျမင္ရပါျပီ။ မေမာေသာ္လည္း သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါေသးသည္။ နာရီကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္မိသည္။ လမ္းေလၽွာက္ခ်ိန္ (၁)နာရီမွ်ၾကာသည္ဟုဆိုရမည္။

           ``အစ္ကိုေရ…ကၽြန္ေတာ္တို႕ဒီထိုင္ခုံေလးမွာ ခဏထိုင္ျပီးနားရေအာင္။ အခုမွ ဆယ္နာရီခြဲျပီးခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေအးေဆးေပါ့``

           ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ခ်လက္ခ် ပစ္စလတ္ခတ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေတာသားလို႕ ထင္ခ်င္လည္းထင္။ ျမန္မာျပည္မွာရွဴးဖိနပ္တစ္ခါမွ မစီးဖူးေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက ပူေလာင္ေနလွျပီ။ ေနာက္တစ္ခါျပန္ေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ကို မွတ္မိမွာမွမဟုတ္တာလို႕ေတြးရင္း ဖိနပ္နဲ႕ေျခအိတ္ကို အသာခၽြတ္ကာ

အလာလမ္းမွ အေတြးခ်ိဳခ်ိဳကေလးမ်ားကို စျမဳ႕ံျပန္လ်က္ ႏွစ္ေယာက္သားရယ္ေမာဟားတိုက္ေနၾကသည္။

           ထိုသို႕ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ကေလးမ်ား သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ အေတြးလွလွကေလးမ်ား ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါျပီ။ ႏွာသီးဖ်ား၌ ေခၽြးကေလးမ်ားပင္စို႕လာေခ်ျပီ။ ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ ပါမလာ သည္ကို အခုမွ သတိထားမိၾကသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ တစ္နာရီနဲ႕မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ သာက်န္ေတာ့သည္။ အလာတစ္ေၾကာင္းႏွင့္ပင္ တစ္နာရီမၽွ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရသည္မို႕ လက္က်န္ အခ်ိန္ကေလးကို အသြားအျပန္ေ၀ငွရမည္ကိုေတြးရင္း ရင္ေမာလာမိသည္။ အခ်ိန္မေလာက္တာ ကို အသာထား။ ေျခအိတ္ကို အျမန္လွ်ဳိ၊ ဖိနပ္ကိုသြက္သြက္စီးျပီး သုတ္ေျခသင္ကာ အလာလမ္းသို႕ အေျပးအလႊား ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကပါသည္။

           လမ္းေဘး၀ဲ၊ယာမွ လွပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားလည္း အလာလမ္းတုန္းကလို မလွႏိုင္ေတာ့။ ေသာကအၾကည့္ေတြနဲ႕ ေလာကၾကီးကို ခါးေစာင္းတင္ျပီး ေျပးလႊားေနရသည္။ ပိုဆိုးသည္က ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ ယူရမည္ေနရာကိုအတိအက်မသိ။ အလာတုန္းက ထရန္စစ္ရွာသလို ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ ယူရမည့္ေကာင္တာသို႕ ညႊန္ျပမည့္ လမ္းျပမွ်ားလည္းကင္းမဲ့လ်က္ရွိျပီမို႕ ေျခလွမ္းမ်ား ကလည္း မေသခ်ာ၊ မေရရာသည့္ ဦးတည္ခ်က္မ်ားဆီသို႕ ။

           ``ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကဳံရွိတာပဲဗ်ာ။ ေအးေဆးေပါ့``

           ခရီးေဖာ္ကိုအားေပးသလိုႏွင့္ ကိုယ္ကိုယ္ကို အားေပးရင္းအားတင္းလိုက္သည္။ ခုေတာ့့ အားေပးမယ့္သူ ကင္းမဲ့ေနျပီမို႕ေလ။ ခလုပ္ထိမွ အမိတတယ္ပဲေျပာေျပာ။ အခုလို ဘ၀အေမာေတြနဲ႕ ႏြမ္းလ်ေနခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားေပးေဖာ္ခ်စ္သူကို အေျပးအလႊားသတိရမိလိုက္ပါေသးသည္။ အလာတုန္းကလည္း ရွိစုမဲ့စု ႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကဳံကို မာန္တက္ျပီး အခုလိုပ်ာရယာခတ္ခဲ့ရျပီ။ ဒါကိုအမွတ္မရွိစြာနဲ႕ ႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကဳံကို ပနံယူျပီး ထပ္ေျပာေနေသးသည္က ကၽြန္ေတာ္။

           အခုေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံရင့္က်က္သည့္ လူလည္ၾကီးမ်ား အေတာ့္ကို လည္ေနရွာပါျပီ။ မဟားတယားနဲ႕ ရြာေတြလည္၊ မ်က္စိေတြလည္ျပီး ခ်ာခ်ာေတြကိုလည္လို႕ပါ။ အလာတုန္းကလို ခပ္မိုက္မိုက္ရဲေမေလးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕အခ်ိန္မရွိေတာ့့။ ေတြ႕ရာေလဆိပ္၀န္ထမ္းေတြကိုေမးရင္း အေပၚျပန္တက္ခိုင္းသူက တက္ခိုင္း၊ ေအာက္ျပန္ဆင္းခိုင္းသူကဆင္းခိုင္း၊ ေရွ႕ဆက္သြားခုိင္းသူက သြားခိုင္း၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခိုင္းသူကဆုတ္ခိုင္း တကယ့္ကို ခိုကိုးရာမဲ့ေနသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသား။ အေရးအေၾကာင္းနဲ႕ဆို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းစင္တာက ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္ေနလဲမသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေတာ္ကို ရင္ေမာလာျပီ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ပင္ အားမေပးႏိုင္ေတာ့။ တစ္ကိုယ္လုံးစိုရႊဲေနသည့္ ေဇာေခၽြးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသား၏ အပူေသာကကို ေျပာျပစရာမလိုေအာင္ သက္ေတထူ လ်က္ရွိသည္။ အလြမ္းမ်ားလည္း မလြမ္းႏိုင္။ အလန္းမ်ားလည္း မငန္းႏိုင္။ အေဆြးမ်ားလည္း မေဆြးႏိုင္။ အေျပးအလႊားရွာေနရသည္က ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ထုတ္ေပးရာ ေအးရွားနားအဲယားလိုင္းေကာင္တာ။

           ေဟာ.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ေတြ႕ေခ်ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေမာတေကာရွာေနရတဲ႕ ေအးရွားနား အဲယားလုိင္းေကာင္တာ။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ အခ်ိန္က က်န္ရွိေတာ့သည္။ သက္ျပင္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရင္း အျပန္လမ္းအတြက္ အားအင္ေတြတင္းထားရသည္။ ျပႆနာက အခ်ိန္နီးကပ္မွ ပ်ာယီးပ်ာယာႏွင့္ ေရာက္လာေသာကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးကို ေကာင္တာမွတာ၀န္ရွိသူက သံသယမ်က္လုံး မ်ားႏွင့္ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည္။ စာရြက္စာတမ္းအေထာက္အထားအခိုင္အလုံနဲ႕မို႕ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ အျမန္ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူတို႕ယုံလုယုံခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ က ထုတ္မေပးေသး။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ပတ္စ္ပို႔ကို မိတၱဴကူးယူဖို႕လုပ္ေနေတာ့ အခ်ိန္ေတြထပ္ပုပ္သြား ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခ်ိန္ေတာ့ အိမ္အထြက္ကတည္းက ဦးထိပ္မွာပန္ဆင္ခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကို အာရုံျပဳရင္း ေတာင္းဆုေျခြေနခဲ့မိသည္။

           ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ေတာ့ ရခဲ့ေခ်ျပီ။ နာရီ၀က္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ထရန္စစ္ကို အေရာက္လွမ္းရမည္မို႕ မာရသြန္ေျပးလမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ပင္ မၾကည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ ထရန္စစ္္ရွိရာဆီသို႕ေျခဦးလွည့္ကာ အေျပးအလႊားသုတ္ေျခတင္ ေနရေတာ့သည္။

           လုံျခဳံေရးဂိတ္ကို ျဖတ္ရေတာ့မည္။ ဘယ္သူမွ မေျပာမီ ခါးပတ္ေတြ အျမန္ခၽြတ္၊ နာရီေတြအျမန္ျဖဳတ္၊ လက္ဆြဲအိတ္ကို စစ္ေဆးေရးစက္ရွိရာသို႕အတင္းပစ္တင္လိုက္သည္။

           ``Oh, very good!``

           လုံျခဳံေရးတာ၀န္ရွိသူမ်ား၏ ခ်ီးမြမ္းသံသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ရင္ကို ေအးျမႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါ။

           ``တီတီ..တီတီ..တီတီ``

           ဟုိက္! အေရးထဲမွာအရာေပၚေနျပန္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္စြဲအိတ္ လုံျခဳံေရးစက္ကို ျဖတ္၍မရ။ စက္မွ သတိေပးသံမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ ပိုဆိုးသည္က လုံျခဳံေရးတာ၀န္ရွိသူမ်ားစစ္ေဆးၾကည့့္ရာ သံသယျဖစ္စရာရွာမေတြ႕၍ အခ်ိန္ပိုၾကာေနရျပန္သည္။ အေတြ႕အၾကဳံရွိသည့္ အၾကီီးအကဲတစ္ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့ (၁၀၀)ဂရမ္ထက္ေက်ာ္ေနတဲ့ သြားတိုက္ေဆးဗူးေၾကာင့္ဟုဆိုကာ သြားတိုက္ေဆးဗူးကို သိမ္းယူထားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ ခ်စ္သူထည့္ေပးလိုက္သည့္ တစ္ဗူးတည္းေသာ သြားတိုက္ေဆးကို အသိမ္းခံလိုက္ရသည္မို႕ေလ။ အခ်ိန္ေအးေအးေဆးေဆးရမည္ဆိုပါ က (၂၀၀)ဂရမ္းသြားတိုက္ေဆးဗူးမို႕ (၁၀၀) ဂရမ္ေဖာက္ထုတ္လိုက္လွ်င္ ျပန္ယူလို႕ရမလားဟု ေမးလိုက္ ခ်င္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္သြားတိုက္ေဆးထက္ ပိုအေရးၾကီးသည္က အခ်ိန္.. ဘ၀ တစ္ခုလုံးကို အဆုံအျဖတ္ေပးမယ့္ အခ်ိန္။

           ``ပထမတစ္ေခါက္ျဖတ္တုန္းကေတာ့ျငိမ္ေနျပီး အခုတစ္ေခါက္မွ ထေအာ္ရေအာင္ မင္း… အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်ား ျဖစ္ေနသလားကြ..``

           အသက္မဲ့တဲ့စက္ကို ႏႈတ္လွန္ထိုးကာ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေရရြတ္ေနမိသည္။ အဲဒီေနာက္ နပိုလီယံဘိုနာပတ္လို သစၥာဆိုဖို႕ကလည္း ေနလုံးၾကီးမရွိေတာ့ျပီမို႕ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို အရွိန္ထပ္ျမွင့္လိုက္ၾကသည္။ ခုေတာ့လည္း တကယ့္ကို မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ပါပဲ။ ေခၽြးတလုံလုံးႏွင့္ ထရန္စစ္ရွိရာကို အခ်ိန္မီ ပန္း၀င္ဖို႕ အေျပးအလႊား ခရီးႏွင္ေနၾကရသည္။ မိမိခရီးမည္မွ်ေရာက္ေနသည္ကို ပင္ စဥ္းစားဖို႕အခ်ိန္မရ။ ထရန္စစ္ အီး- ၁၁ လမး္ညႊန္မွ်ားေလးေခၚရာကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ေျပး လိုက္ေနရသည္။ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ရေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အခုေတာ့လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အလႅာပ၊ သလႅာပစကားမ်ားလည္းမေျပာႏိုင္။ သူေရွ႕ကေရာက္လည္း ကိုယ့္ကို ေနာက္ျပန္မၾကည့္ႏိုင္၊ ကိုယ္ေရွ႕ကေရာက္လည္း သူ႕ကို ေနာက္ျပန္မၾကည့္ႏိုင္။ မာရသြန္ေျပးလမ္းေပၚက တကယ့္ျပိဳင္ဘက္ အေျပးသမားႏွစ္ေယာက္လို။

           `` သူငယ္ခ်င္း..``

ကၽြန္ေတာ္၏ ခရီးေဖာ္တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းေတြတုံ႔ဆိုင္းသြားျပီး ရင္ဘတ္ကိုမ၍ အသက္၀ေအာင္ျပန္ရွဴကာ ေနာက္ထပ္ေျပာမည့္စကားမ်ားထြက္မလာႏိုင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ေလး စိတ္ပူသြားသည္။

           ``သူငယ္ခ်င္း ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ``

အသက္ကို၀ေအာင္ျပင္းျပင္းရွဴရင္း စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္အားတင္းကာ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ခရီးေဖာ္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ႏႈတ္ထြက္ ခြန္းတုံ႕စကားမ်ားမွာ တုံ႔ဆိုင္းလ်က္ရွိ၏။ ခ်ိနဲ႕ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးကို မေျမွာက္ႏိုင္၊ ေျမွာက္ႏိုင္ ေျမွာက္ရင္း အေပၚသို႕ညႊန္ျပရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ တအံ့တၾသႏွင့္  ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္ရဲ႕စြမ္းပကားေတြကို ၾကည့္ရင္း ``ငါကြ`` လုိ႕အားရပါးရေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ အီး-၁၁ ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကိဳဆိုရင္း ေသာကအေမာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ခဲ့ျပီ ေလ။ အခ်ိန္ (၅) မိနစ္ေက်ာ္မွ်ပင္ ပိုေနပါေသးသည္။ ေလကိုခြင္း၍ေျပးလြားေနခ်ိန္၌ အျပင္ကို ေခါင္းျပဴ၍သာ ၾကည့့္ေနရရွာေသာ အေမာေခၽြးမ်ား၊ ေဇာေခၽြးမ်ားသည္ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ စီဆင္းျဖာက်လာသည္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္တြင္ ရင္တုန္သံမ်ားအျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူမ်ားကိုပင္ အေတြးထဲ၌ ေနရာမ်ားမ်ားေပးခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ရွိခိုက္လုံ႕လစိုက္တတ္သည့္ ႏွလုံးသားေလးကေတာ့ ခ်စ္သူကိုလြမ္းရင္း အိပ္ရာထက္၌ မ်က္ရည္မိုးတို႕ သြန္းျဖိဳးေနမည့္ ခ်စ္သူညီမေလးကို ျမင္ေယာင္ရင္း ညႈိုးငယ္ႏြမ္းလ်လ်က္ရွိေလသည္။ မၾကာမီ ေလယာဥ္ခရီး ထြက္ခြာပါေတာ့မည္။ မိမိတြင္ပါလာေသာ မ်က္ႏွာသုတ္တစ္ရွဴးေလးမ်ားျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္သင္ရင္း ဒယိမ္းဒယိုင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလယာဥ္ရွိရာသို႕ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။